Montaż i obróbka poliwęglanu komorowego

Na polskim rynku istnieje wiele różnych systemów mocowania, które można wykorzystać do montażu płyt kanalikowych z poliwęglanu.
Przed przystąpieniem do montażu należy porównaj wszystkie wskazówki zawarte w tej instrukcji z dokładnymi instrukcjami montażowymi dotyczącymi używanego systemu.

Składowanie płyt z poliwęglanu komorowego

Składowanie płyt powinno odbywać się na płaskiej powierzchni lub na drewnianych belkach (kantówkach) o szerokości minimum 100 mm, rozmieszczonych w odstępach nie większych niż 1 m.
Starannie zabezpiecz płytę przed wiatrem, deszczem i słońcem za pomocą nieprzezroczystego jasnego materiału. Podczas składowania płyt tworzyw sztucznych, w tym płyt PC, może wystąpić efekt kumulacji ciepła, jeśli stos jest narażony na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. W wyniku tego zjawiska temperatura wewnątrz stosu może wzrosnąć, przekraczając temperaturę mięknienia folii ochronnej. Może to spowodować sklejanie się płyt ze sobą lub trwałe wnikanie folii maskującej w powierzchnię płyt. W celu uniknięcia tego zjawiska, przechowuj płyty w pomieszczeniu izolowanym od warunków atmosferycznych.

Pamiętaj! Nie kładź płyt na rozgrzanych podłożach!

Pamiętaj! Nie chodź bezpośrednio po płytach.
Jeśli to jest konieczne (np. podczas montażu), użyj desek („łat”) lub podkładu ze styropianu lub płyt XPS, które opierają się na płycie pod którą jest są najmniej 2 belki konstrukcji zadaszenia.

Potrzebne narzędzia

Do montażu płyt z poliwęglanu komorowego będziesz potrzebować następujących narzędzi:
– Wkrętarka lub wiertarka – do wiercenia otworów montażowych w płytach i konstrukcji nośnej.
– Wiertła – do wiercenia otworów montażowych. Użyj wiertła odpowiedniego do tworzywa sztucznego lub metalu, w zależności od rodzaju konstrukcji nośnej.
– Wkręty samowiercące – do mocowania płyt do konstrukcji nośnej. Wybierz wkręty o odpowiedniej długości, aby przechodziły przez grubość płyty i zapewniały solidne mocowanie.
– Piła do metalu lub piła do tworzyw sztucznych – do przycinania płyt z poliwęglanu komorowego w odpowiednich wymiarach.
– Pinezki lub zaciski – do trzymania płyt w miejscu podczas montażu.
– Taśma miernicza – do dokładnego pomiaru wymiarów płyt i konstrukcji nośnej.
– Poziomica – do sprawdzenia, czy płyty są równo zamontowane i ustawione.
– Nożyce do cięcia – do przycinania taśmy uszczelniającej lub taśmy maskującej.
– Silikon lub klej do tworzyw sztucznych – do uszczelnienia połączeń i zapewnienia dodatkowej ochrony przed wilgocią.
– Rękawice ochronne – do ochrony rąk podczas montażu.
– Okulary ochronne – do ochrony oczu przed odpryskami i uszkodzeniami.

Pamiętaj, że wybór narzędzi może się różnić w zależności od konkretnej metody montażu i systemu mocowania użytego w Twojej konstrukcji. Przed przystąpieniem do montażu zawsze zapoznaj się z instrukcjami producenta i skonsultuj się z dostawcą płyt w celu uzyskania odpowiednich narzędzi i technik montażu.

Zalecany kąt nachylenia dla zadaszenia tarasu

Kąt nachylenia zadaszenia tarasu z poliwęglanu komorowego zależy od kilku czynników, takich jak lokalizacja geograficzna, warunki klimatyczne oraz preferencje estetyczne. Oto kilka ogólnych wytycznych dotyczących kąta nachylenia:

Minimalny kąt nachylenia:
Zaleca się, aby minimalny kąt nachylenia wynosił około 5 stopni. Ten minimalny nachylenie zapewni prawidłowe spływanie wody deszczowej i minimalizuje ryzyko zalegania wody na powierzchni.

Standardowy kąt nachylenia:
Wielu specjalistów ds. montażu zaleca kąt nachylenia w zakresie od 10 do 15 stopni. Taki nachylenie jest wystarczający do skutecznego odprowadzania wody deszczowej i minimalizowania gromadzenia się liści i innych zanieczyszczeń.

Kąt nachylenia dostosowany do warunków klimatycznych:
W regionach o dużych opadach deszczu lub śniegu, zalecany kąt nachylenia powinien być większy, aby zapewnić lepsze odprowadzanie wody lub śniegu.

Obróbka płyt z poliwęglanu komorowego

Cięcie płyt

– Płyty kanalikowe z poliwęglanu można ciąć piłą tarczową o drobnych zębach lub piłą ręczną pod niewielkim kątem.

– Podczas cięcia płyta musi być stabilnie podparta i należycie unieruchomiona, aby uniknąć naprężeń i wibracji.

– Usuń pył i wióry z płyty za pomocą odkurzacza lub sprężonego powietrza.

– Po rozcięciu płyty zabezpiecz otwarte końce odpowiednią taśmą samoprzylepną, aby chronić kanaliki przed kurzem i insektami.

Wiercenie otworów w płytach

– W celu wykonania otworów w płytach kanalikowych z poliwęglanu należy użyć standardowych wierteł do metalu.

– Podczas wiercenia należy upewnić się, że płyta ściśle przylega do podłoża.

– Otwory nie powinny być wiercone bliżej niż 40 mm od brzegu arkusza (formatki).

– W celu umożliwienia swobodnych ruchów dylatacyjnych płyt związanych ze zmianami temperatury podczas eksploatacji, średnica wierconych otworów powinna być co najmniej o 6 mm większa od średnicy trzpienia śruby mocującej dla arkusza o długości 2000 mm, a otwory na podkładki grzybkowe powinny mieć średnicę minimum 18 mm. Dla każdych kolejnych 1000 mm długości arkusza należy zwiększyć średnicę otworu o kolejne 2,5 mm.

Montaż płyt z poliwęglanu komorowego

– Montaż płyt kanalikowych powinien być ostatnim krokiem procesu montażu. Konstrukcja nośna powinna być w pełni przygotowana, a wszystkie składniki systemu powinny być umieszczone na odpowiednich miejscach. Jeśli zastosowano impregnaty do drewna lub powłoki ochronne, należy upewnić się, że są one całkowicie utwardzone.

– Dopuszczalne rozstawy podpór zależą od grubości płyty, wielkości obciążenia i sposobu mocowania. Przy doborze rozstawu podpór należy korzystać z szczegółowych wykresów i tabel opracowanych przez producentów płyt.

– Nie należy montować uszkodzonych płyt, które mogły zostać uszkodzone podczas transportu lub obróbki.

– Poliwęglanowe płyty kanalikowe posiadają warstwę ochronną przed promieniowaniem UV tylko po jednej stronie. Ta strona jest pokryta folią maskującą z różnymi nadrukami, zawierającymi informacje na temat składowania, obróbki, montażu, itp. Płyty należy montować tą stroną na zewnątrz. Folia maskująca po stronie nieodpornej na UV nie zawiera żadnych nadruków.

– Bezpośrednio przed montażem należy zdjąć folię maskującą z obu stron płyty na odległość około 50 mm od brzegów formatki. Po zakończeniu montażu należy natychmiast usunąć całą folię maskującą.

– Płyty należy instalować w taki sposób, aby żeberka przebiegały zgodnie z kierunkiem spadku dachu (płaszczyzna żeber pionowa). Zapewni to lepsze odprowadzanie kondensatu.

– Kanaliki muszą być zabezpieczone przed kurzem, owadami i nadmiarem wilgoci. Górny brzeg płyty powinien być szczelnie zamknięty za pomocą samoprzylepnej taśmy HDPE lub aluminiowej o odpowiedniej szerokości, która nie przepuszcza powietrza. Dolny brzeg płyty należy zabezpieczyć samoprzylepną taśmą HDPE, która jest paroprzepuszczalna.

– Brzegi płyt na szczególnych częściach dachu, takich jak okapy, kalenice i wezgłowia, należy dodatkowo zabezpieczyć odpowiednimi taśmami i zastosować profile aluminiowe „F” lub poliwęglanowe „U”, które należy uszczelnić uszczelniaczem dekarskim.

– Upewnij się, że uszczelki, środki uszczelniające i inne materiały pomocnicze używane podczas instalacji nie mają szkodliwego wpływu na płyty. W razie wątpliwości należy skontaktować się z bezpośrednim dostawcą płyt.

– Należy zapewnić odpowiednią głębokość osadzenia płyty w profilu mocującym (minimum 20 mm). Co najmniej jedno żeberko powinno być osadzone i zaciśnięte w profilu systemu nośnego.

– Ze względu na rozszerzalność cieplną płyt poliwęglanowych, która zazwyczaj jest większa niż w przypadku innych materiałów używanych w konstrukcji, nie należy mocować płyt zbyt szczelnie. Zbyt ciasne mocowanie może prowadzić do naprężeń termicznych i deformacji. Zaleca się zachowanie odstępu dylatacyjnego wynoszącego 3,5 mm na metr długości lub szerokości formatki.

– Należy unikać nadmiernego dokręcania śrub mocujących, ponieważ może to ograniczyć swobodę ruchów dylatacyjnych płyt i mieć niekorzystny wpływ na konstrukcję.

– W przypadku płatwi okapowych i obszarów narażonych na duże obciążenia wiatrowe konieczne jest zastosowanie dodatkowych mocowań. Do tego celu stosuje się podkładki grzybkowe z poliamidu. Również w tym przypadku nie należy zbyt mocno dokręcać

– Maksymalne wystawanie końca płyty poza płatew okapową powinno wynosić 50-60 mm. Zapewni to prawidłowy spływ wody deszczowej do rynny.